प्रत्येक मनुष्य हा एक खास नमुना असतो. बऱ्यावाईट गोष्टींचं मिश्रण असलेला हा नमुना दर दिवशी दुनियेसमोर पेश होत असतो. ह्या नमुन्याच्या समाजासमोरील कृती ढोबळमानाने तीन प्रकारात मोडतात.
१) समाजमान्य कृती - ज्यात समाजानं आखून दिलेल्या चौकटीत राहून ही व्यक्ती वागत असते.
२) समाजाला आनंद देणारी कृती - समाजाच्या अपेक्षेपलीकडं जाऊन अवतीभोवती आनंदाची पखरण करणारं वागणं.
३) भुवया उंचावणारी कृती - काहीतरी वेगळंच वागणं ! हा प्रकार बहुतांशी माणसाच्या नमुन्यापणाच्या प्रतिमेला कारणीभूत ठरतो.
कालांतरानं माणसं आपल्या नमुन्यापणाला सरावतात. नमुनापण सोबतीला घेऊन जगणं स्वीकारतात. ह्यातील काही नमुनापण आपल्या स्वभावात इतकं काही खोलवर जाऊन बसलेलं असतं की आपल्या दृष्टीनं ते सर्वसामान्य असतं. पण काही नमुनापण मात्र आपलं आपल्यालाच खुपत असतं. ह्या असल्या नमुन्यापणाने आपला अविभाज्य भाग बनून राहणं आपल्याला अजिबात आवडत नाही. "तू मला सोडून जा पाहू!" आपण ह्या असल्या हट्टी नमुन्यापणाला ठणकावून सांगतो. पण हे असलं सांगणं निरर्थक असतं. कधीतरी हे आपलं आपल्यालाच खुपणाऱ्या नमुन्यापणाने चारचौघात आपली फटफजिती होते. म्हणजे कधी अगदी दृश्य स्वरुपात तर कधी अदृश्य स्वरुपात! कसबसं मग घरी येऊन एका कोपऱ्यात आपण बसतो. हे वाह्यात नमुनापण घाबरलेलं असतं. आपण कशी आता त्याची खरडपट्टी काढणार ह्याची भिती त्याला वाटत असते. आपणही त्याच मूडमध्ये त्याच्याशी बोलायला सुरुवात करतो. पण काय होतं कोणास ठाऊक! जादूची कांडी फिरावी तसं अचानक ह्या नमुन्यापणाची आपल्याला दया येते. "कसा आहेस रे तू?" आपण त्याला विचारतो. दोघंही क्षणभर स्तब्ध होतो आणि मग खळखळून हसू लागतो. मी आणि माझं नमुनापण ही जन्मभराची गाठ असते. बाहेरच्या दुनियेच्या प्रतिक्रियांनी मी माझं नमुनापण सोडणार नसतो!
पोस्टच्या शेवटी नमुन्यापणाला सुसंगत असा हा फोटो आणि त्यासोबतच्या काही पंक्ती !
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा