आताशा तटस्थपणे पाहण्याची सवय झालेला संत व्हॅलेंटाईन दिवस आला आणि संपला. ह्याच दिवशी नेमकी ऑफिसातील मिटिंग रात्री साडेदहापर्यंत असणे ह्याला प्रारब्ध असं म्हणतात. म्हणजे लवकर येऊन काही कॅन्डल लाईट डिनर वगैरे केलं नसतं पण वरणभात एकत्र खाल्ला असता.
ह्या संत व्हॅलेंटाईन दिनानिमित्त वैवाहिक जीवनातील जबाबदारी अक्षयतेचे नियम
१) नियम १ - एका विशिष्ट कालावधीत (दिवस / आठवडा ) जगामध्ये जबाबदारीनं वागणं आणि मौजमस्ती करणे ह्यांचा समन्वय असतो. ह्या काळात जगातील सर्व लोकांनी केलेल्या मौजमजेची बेरीज केली असता त्याला समतुल्य असं बाकीच्या लोकांचं जबाबदारीचं वागणं असावं लागतं. जिथं हा समतोल आढळत नाही तिथं गोंधळाच्या दृष्टीनं वाटचाल सुरु होते.
२) नियम २ - एका माणसाच्या आयुष्यात जबाबदारीनं वागणं आणि मौजमस्ती करणे ह्यांचा समन्वय असतो. लग्नाआधी केलेली मौजमस्ती लग्नानंतर वादळाच्या वेगानं आपल्या अंगावर येतं आणि मग अगदी जबाबदारीनं वागावं लागतं. ज्या माणसांच्या आयुष्याचा हिशेब लावताना जबाबदारी आणि मौजमस्ती ह्याचा समन्वय जमत नाही तिथं काहीतरी चुकू शकतं.
सर्वसामान्य माणसांचं लग्नानंतरचं आयुष्य म्हणायला गेलं तर निरस (किंवा चाकोरीबद्ध हा अधिक योग्य शब्द म्हणता येईल)असण्याची शक्यता अधिक असते. समजा एखाद्या माणसात (ह्यात स्त्री आणि पुरुष दोन्ही आले) जीवनातील आनंद (जगभर हिंडणे, विविध कला, पाककृती ह्यांची माहिती घेणे असा अर्थ अभिप्रेत)आयुष्यभर लुटण्याची इच्छा असेल तर लग्नानंतर त्या इच्छेचा आणि जबाबदारीचा कितीसा समन्वय साधू शकेल? तुमचा हा जीवन मुक्तपणे जगण्याचा धागा कांद्या - बटाट्याच्या रगड्याखाली अगदी दिसेनासा होतो, तो कधीच नाहीसा होत नाही पण तुमचा साथीदार त्याला किती जागृत ठेवतो किंवा त्या धाग्याच्या अस्तित्वाची जाणीव जागृत ठेवण्यास मदत करतो ह्यावर तुमच्या मनाचं चिरतारुण्य, तरुणपणातील तुमच्या प्रतिमेचं तुम्हां दोघांसाठी कायम राहणं अवलंबुन असतं.
शेवटी जाता जाता, चिरतारुण्याला वयानुसार योग्य झालर चढवायला हरकत नाही! वरिअरच्या थिल्लरपणात आपण किती वाहवत जायचं हा ज्याचा त्याचा प्रश्न !
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा