दुरावा - ४

 
 मारियाने मग मावशी अल्बिनाच्या घराचा ताबा घेतला. घर बऱ्यापैकी मोठं होतं. मुख्य म्हणजे मोठा हॉल होता, त्यामुळे मावशीने बोलाविलेल्या पंचवीस तीस पाहुण्यांना कसं सांभाळायचं ह्याची चिंता करायचं कारण नव्हतं. आधी काही काळ सर्व काही शांतपणे निरखत बसलेल्या इवाने मग हळूहळू स्वयंपाकघराचा ताबा घायला सुरुवात केली. सैबेरिअन डम्पलिंग बनविण्यात तिचा हातखंडा होता. काही वेळातच डम्पलिंग मस्तपैकी आकार घेऊ लागले आणि त्यांचा खमंग सुगंध घरभर पसरला. मारियाने वेलकम ड्रिंक आणि वोडका विभागांची जबाबदारी उचलली होती. मावशी मेन कोर्सच्या मागे लागली होती. चिकन, रेड मीट ह्यांचे विविध पदार्थ आणि पास्ताच्या डिशेस ह्या मध्ये तिचा हातखंडा होता. काही वेळाने इवाला थोडी फुरसत मिळाली. तिच्या चेहऱ्यावरील नाराजी स्पष्ट दिसत होती. कोपऱ्यात नाराज होऊन बसलेल्या इवाकडे तिचं लक्ष गेलं. नजरेनेचं तिने इवाला शांत रहायची खुण केली.
स्वयंपाक जसा आटोक्यात आला तसा तिघीजणी गप्पा मारायला बसल्या. परंतु इवाला मात्र ह्या गप्पांत करमेना. तिने त्यांची रजा घेऊन ती बाहेर एक चक्कर मारायला गेली. संध्याकाळी कोण कोण येणार ह्यांची नावं मावशी मारियाला आठवून आठवून सांगत होती. इतक्या मावश्याजी ग्रेगरी ह्यांनी येउन मावशीची थोडी चेष्टा मस्करी केली. "आणि हो कझानवरून आलेल्या तुम्ही दोघीच नाही हो! माझा मित्र विवीयन अरीस्तोव आणि त्याची पत्नी सुद्धा येणार आहेत!" ग्रेगरी म्हणाले. "मला न सांगता तुम्ही अजून किती जणांना बोलावलं आहे, ते एकदा पूर्णपणे मला सांगायची तसदी घ्याल का?" मावशी लटक्या रागानं बोलली. ऐन वेळी पूर्वसूचना न देता ग्रेगरीने बोलविलेल्या त्याच्या पाहुण्यांना सुग्रास जेवण खाऊ घातल्यावर त्याच्या चेहऱ्यावर उमटणारे खुशीचे भाव आपल्या नजरेत सामावण्यात गेले पंचवीस वर्षे ती आनंद मिळवत आली होती."हो एलेनाला जशी काय तू ओळखतच नाही वाटत!" ग्रेगरीने तिला टोमणा मारायची संधी सोडली नाही.
बघता बघता सायंकाळ झाली. आपला वेडिंग गाऊन घालून आलेली अल्बिना अगदी सुंदर दिसत होती आणि तिच्या सोबतीला देखणा ग्रेगरी होताच. आपल्या संसारवेलीवर कधी फुल उमललं नाही ह्याचं ह्या क्षणी उफाळून येणारं दुःख बाजूला सारून सर्व पाहुण्यांच्या स्वागतात ते रंगून गेले होते. एकेक करून पाहुण्याचं आगमन होत होतं आणि मारिया, इवा दोघीजणी पाहुण्याच्या स्वागतात गढून गेल्या होत्या. बऱ्यापैकी सर्व पाहुणे आल्यावर इवा जरा फ्रेश होण्यासाठी म्हणून आत गेली. "अजून विवियन का बरं आला नाही बरं!" ग्रेगरी ह्यांनी पुटपुटायला आणि दाराची बेल वाजायला एकच वेळ साधली गेली.
"वेलकम माय डियर फ्रेंड!" आपल्या खणखणीत आवाजात ग्रेगरींनी विवियन आणि एलेनाचे स्वागत केले. विवियन आणि ग्रेगरींनी एकमेकाला घट्ट मिठी मारली. काही क्षणांनी विवियन "एक मिनिटं हं! असे म्हणून बाहेर जाऊ लागले. "सर्जी आम्हांला सोडायला आला होता. बऱ्याच वर्षांनी इथे आलो त्यामुळे हे तुझेच घर का ह्याविषयी खात्री नव्हती म्हणून त्याला बाहेर थांबायला सांगितलं" विवियनच्या ह्या उदगारांनी ग्रेगरी आणि अल्बिनाच्या चेहऱ्यावर प्रचंड नाराजीचे भाव उमटले. ग्रेगरीने जवळजवळ बळाचा वापर करून विवियनला खुर्चीत बसवलं. आणि स्वतः सर्जीला भेटायला बाहेर गेले.
दोन तीन मिनिटात नाराजीचे पराकोटीचे भाव चेहऱ्यावर घेऊन आलेल्या सर्जीला ग्रेगरी हॉलमध्ये घेऊन आले. आपण ह्या सर्व म्हाताऱ्या मंडळीच्या कोणत्या संकटात सापडलो ह्याचा प्रचंड खेद सर्जीच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट दिसत होता. सर्व म्हातारी मंडळी मोठ्या कौतुकाने सर्जीकडे पाहत होती. मारियादेखील सर्जीच्या व्यक्तिमत्वाने भारून गेली होती. परंतु सर्जी ह्या नावाचा आणि कझान शहराचा संदर्भ तिच्या मनात वेगळीच शंका निर्माण करीत होता.
इतक्यात ग्रेगरीच्या "ओह Here comes the most Beautiful Lady of the Evening" ह्या स्वरांनी सर्वांचं लक्ष हॉलच्या दुसऱ्या टोकाने प्रवेश करणाऱ्या इवाकडे गेले. नाईलाजाने सर्जीने सुद्धा मागं वळून पाहिलं आणि तो आपलं भान हरवून बसला.
पार्टी सुरु झाली होती. मंद संगीत सुरु होतं. सर्वजण ग्रेगरी आणि अल्बिनाला आणलेल्या भेटवस्तू देत होते. इवाच्या हृदयात अर्ध्या तासापूर्वी सुरु झालेली जोरदार धडधड थांबण्याचं नाव घेत नव्हती. मारियाने तर तिला नजरेनेच तू किती सुदैवी आहेस असा अभिनंदनाचा संदेश दिला होता. सर्व पाहुण्यांची भेट झाली हे पाहून ग्रेगरीने "The Floor is open for Dance" अशी घोषणा केली. "पंचवीस वर्षे झाली तरी ह्याला अल्बिना बरोबर नृत्य करायची किती घाई!" एक मित्राच्या ह्या मजेशीर उद्गारांनी सर्वत्र हास्याचे फवारे उडाले.
हुशार मारियाने अजून एका वयस्क मावशीच्या मैत्रिणीला आपल्यासोबत पाहुण्यांची सरबराई करायला घेतलं. एव्हाना मंच सर्व वयस्क जोडप्यांनी भरला होता. नृत्यात कुशल असलेल्या विवियन आणि एलेनाचाहि त्यात समावेश होता. मंद प्रकाश असला तरी त्यात नजरेचे खेळ खेळणाऱ्या त्या तरुण प्रेमी युगुलाला रंगे हात पकडण्यात अनुभवी ग्रेगरीला वेळ लागला नाही. आणि आपल्या नजरेनेच त्यानं संगीत थांबविण्याची खुण करून "आजच्या सर्वात देखण्या जोडप्याला मी आता मंचावर आमंत्रित करीत आहे" अशी घोषणा केली. आपल्या पायाखालची जमीन दुभंगून आपल्याला आत घेईल तर बरं असेच इवाला वाटून गेलं. "आपण नृत्याचे धडे घ्यायला हवे होते आणि थोडीजरी कल्पना असती तर जरा चांगले कपडे घालून असतो" असा विचार करणारा सर्जी आता पुढील प्रसंगाला कसे तोंड द्यायच ह्याचा विचार करीत होता.
चवदार जेवण, संगीत, नृत्याने भरलेल्या त्या मॉस्कोतील एका प्रेममय सायंकालची ही तर फक्त सुरुवात होती