'बालपणातील दिवस खरे सुखाचे दिवस' असं हल्ली बऱ्याच वेळा ऐकायला मिळतं. ह्या विधानाविषयी मला आक्षेप नाही. आयुष्यातील ह्या सुवर्णकाळात मनानं जर आपण जास्तच गुंतून राहिलो तर आयुष्यातील इतर गोष्टींवर परिणाम होऊ शकतो का ह्याचा उहापोह करण्याचा हा प्रयत्न. ही माझी वैयक्तिक मतं असून त्यांचा कोणत्याही विशिष्ट गटावर , गावावर रोख नाही हे आधीच मी स्पष्ट करू इच्छितो. सोमवारी सकाळी हा लेख लिहिण्याचा भुंगा डोक्यात शिरल्यानं हा लेख अति संक्षिप्त स्वरूपात असणार आहे.
१. आपलं बालपण अगदी सुखात गेलं असेल तर आपण नक्कीच सुदैवी आहात. ह्या सुखी बालपणामागे आईवडील, लहान मोठी भावंडं आजी - आजोबा, काका, काकू , आत्या, मामा, मामी, मावशी ह्या मंडळींचा मोठा हातभार होता. आता आपण जसा बालपणीच्या आठवणींचा गवगवा करतो आहोत तसा गवगवा करण्याची संधी ह्या मंडळींना मिळाली होती का हे आठवून पाहण्याचा प्रयत्न करा.
२. बालपण सुखात गेलं, तुम्ही मोठे झालात. आता नवीन जबाबदाऱ्या आल्या, नवीन भूमिकांत तुम्ही प्रवेश केलात. मुलांच्या लहानपणी त्यांचे व्यवस्थित लाड केलेत. विशीत पोहोचलेल्या मुलांशी सुसंवाद सुरु ठेवण्यासाठी, त्यांच्या समस्या खरोखर जाणून घेण्यासाठी तुम्ही प्रयत्न केलेत का? उत्तर होकारार्थी असेल खूप छान. तुमचं अभिनंदन. पण नसेल तर मग आताच विचार करायला हवा. आतापर्यंत घडलेलं आपलं व्यक्तिमत्व आपल्याला बालपणी मिळालेल्या शिकवणुकीमुळं घडलं. नवीन भूमिका, जबाबदाऱ्या पेलविण्यासाठी ह्या व्यक्तिमत्वाला नवीन पैलू पाडण्याचं काम तुम्ही केलंत का?
३. आतापर्यंत नोकऱ्या, व्यवसायही व्यवस्थित पार पाडलेत. इतक्या वर्षांची गुंतवणूक केल्यानं आता अधिक जबाबदारी असणाऱ्या संधी तुम्हांला कदाचित खुणावतील. त्या स्वीकारण्यासाठी आवश्यक असणारी नवीन कौशल्यं अवगत करण्याची, अधिक वेळ देण्याची गुंतवणूक करायला तुम्ही सज्ज आहात ना? मुद्दा असा आहे की अशी संधी मिळत असेल तर ती दवडू नका. अशा सामोऱ्या येणाऱ्या संधींचा स्वीकार करा. बालपणीच्या स्मृती मधुर आहेतच, त्या सवंगड्यांसोबत असलेले आपले बंध अतुलनीय आहेत . पण सद्यकाळात सुद्धा अशा आठवणी घडू शकतात, असे बंध जुळू शकतात हेही कुठंतरी लक्षात असायला हवं.
