आधीच्या भागांच्या लिंक्स
२०२४ - युरोप सहल - भाग ४- फ्रान्स
२०२४ - युरोप सहल - भाग ५ - हॉलंड, मडुरोडॅम
१८ जून २०२४
युरोपातील वास्तव्याचा आजचा आमचा पाचवा दिवस. सहलीचे वेळापत्रक हे अत्यंत दगदगीचे असले तरीही थंड, प्रदूषणमुक्त हवेमुळं चेहऱ्यावर थोडीफार टवटवी आली होती. त्याहून महत्वाची बाब म्हणजे ह्या निसर्गदर्शनानं मनात एक नवचैतन्य निर्माण झालं होतं. मागील पोस्टमध्ये म्हटल्याप्रमाणे थ्रीलँड या हॉटेलच्या खोल्या आरामदायी, युरोपियन मानकाच्या मानानं मोठ्या आकाराच्या होत्या. एका व्यवस्थित झोपेमुळे निर्माण होणाऱ्या प्रसन्नतेला सोबत घेतच आम्ही सकाळच्या नाश्त्यासाठी हॉटेलच्या उपाहारगृहात पोहोचलो. आता हे रेस्टॉरंट होते की Brasserie हे देव जाणे!
युरोपातील मुख्य शहरी प्रदेशापासून दूर असे हे हॉटेल! भारतीय प्रवासकंपन्या घेऊन येणाऱ्या आमच्यासारख्या सहलगटांचा अपवाद वगळता इथल्या कर्मचाऱ्यांना बहुदा इतक्या मोठ्या संख्येने अचानक पर्यटक नाश्त्यासाठी येण्याची सवय नसावी. पाश्चात्य देशातील नागरिकांशी ज्यावेळी तुम्ही संपर्कात येता त्यावेळी एक गोष्ट ध्यानात घ्यायला हवी. त्यांना नियमानुसार विशिष्ट पद्धतीनं आयुष्य जगण्याची सवय असते. त्यामुळं आपल्यातील बऱ्याच जणांच्या मनात वारंवार कायद्याच्या चौकटीत बसणारी तरीही पावलोपावली मूळ नियमांपासून काहीशी दुरावणारी वर्तणूक करण्याची सतत जी उर्मी डोकावत असते त्या ऊर्मीमुळं ही पाश्चात्य लोक काहीशी गोंधळतात, वैतागतात. एक पर्यटक म्हणून आपण ज्यावेळी आपण परदेशात जातो त्यावेळी आपल्या देशाच्या प्रतिमेला तडा जाणार नाही अशी वर्तणूक करू नये. आपण जिथं जातो तिथली आचारसंहिता जाणून घेऊन त्यानुसार वागण्याचा प्रयत्न करावा! आपल्या क्रयशक्तीचा अभिमान असावा पण दुराभिमान नको! आरंभीस प्रसन्न मुद्रेने आमचे स्वागत करणारा त्यांचा सेवकवर्ग कालांतराने काहीसा वैतागलेला वाटला. येथील नाश्त्याचा दर्जा अतिउत्कृष्ट असा होता. कॉफी, विविध प्रकारचे ब्रेडस, Scrambled eggs, केक सर्व काही अगदी चविष्ट होते. एके ठिकाणी ताज्या संत्र्यांचा रस देखील होता. मी जरी तो प्राशन केला नसला तरी ज्या कोणी त्याचा स्वाद घेतला त्यांनी त्याला मनापासून दाद दिली.
बस हॉटेलमधून बाहेर पडल्यावर नजीकच्या परिसरात सकाळी शाळेत जाणारी मुले दिसली. सकाळच्या प्रसन्न वेळी हसतखेळत शाळेत जाणारी मुले पाहण्यासारखा आनंद दुसरा नाही. निरागसता, खोडकरपणा, नवीन गोष्टी जाणून घेण्याचे कुतूहल हे सर्व या मुलांमध्ये आपल्याला जाणवतं. आजचा आमचा प्रवास लक्झेनबर्ग ते titisee (टीटीसी), त्यानंतर titisee ते Rhine धबधबा असा होता. लक्झेनबर्ग ते टीटीसी या प्रवासामध्ये अत्यंत नयनरम्य अशा भूभागातून आम्ही जात होतो. लंडन सोडल्यानंतर फ्रान्सला युरोस्टारने जाताना हिरव्या शेतांना जो प्रारंभ झाला तो संपूर्ण युरोपच्या प्रवासभर आमची साथ करणार होता. प्रत्येक दिवशी ह्या हिरव्या रंगांच्या वेगवेगळ्या छटांचे प्रदर्शन निसर्ग आम्हाला घडवत होता. हे सारं शब्दांत तर पकडू शकत नाहीच, कॅमेरात टिपलं तरी प्रत्यक्ष पाहताना मनातून जी उत्स्फुर्त दाद नकळत येते त्याचा स्वतःच अनुभव घ्यायला हवा.
अशा निसर्गरम्य परिसरात राहणारी लोक किती सुदैवी हा विचार मनात डोकावला.
ह्या रुबाबदार अश्वांनी दिवसभर चरण्याचा आनंद लुटला तरीही संपणार नाही इतक्या मोठ्या प्रमाणात ताजतवानं गवत अवतीभोवती आहे.
ब्लॅक फॉरेस्ट हा भूभाग जर्मनी आणि स्वित्झर्लंड यांच्या सीमारेषेच्या सानिध्यात वसलेला आहे. ब्लॅक फॉरेस्ट विभागातील झाडांचे बुंधे हिरव्या गडद रंगाचे असून काही प्रमाणात काळ्या रंगाकडे झुकणारे असतात. त्यामुळे ह्या जंगलांना ब्लॅक फॉरेस्ट हे नाव पडले. या प्रदेशात डिसेंबर ते मार्च या महिन्यांत होणारा हिमवर्षाव ह्या जंगलांना जे रूप प्रदान करतो त्या रुपावरुन आपल्या सर्वांचा आवडत्या ब्लॅक फॉरेस्ट या केकच्या संरचनेची संकल्पना पुढे आली असावी असं म्हटलं जातं.
आधीच्या पोस्टमध्ये उल्लेख केल्याप्रमाणं जेव्हा जेव्हा आम्ही दुसऱ्या देशात प्रवेश करत असू त्यावेळी जॅक बस बाजूला घेऊन टॅकोमीटरमध्ये नवीन देशाची नोंद करत असे. आम्ही जसजसं टीटीसीच्या जवळ येत चाललो तसतसं भूभागानं डोंगराळ रूप धारण केलं होतं. (बाकी हे सतत टीटीसी लिहिताना उगाचच तिकीट तपासनीस आठवत राहतो!) घाट सुरु झाला होता.
आता वेळ होती इथल्या रहिवाश्यांच्या भाग्याचा हेवा करण्याची !
थोड्याच वेळात आम्ही टीटीसी इथलं प्रसिद्ध पर्यटनस्थळ असलेल्या कुक्कु घड्याळांच्या दुकानापाशी येऊन पोहोचलो. आधी पोटोबा मग विठोबा ह्या उक्तीप्रमाणे सर्वप्रथम आम्ही बर्गर, फ्रेंच फ़्राईस आणि कोक असं दुपारचं भोजन घेतलं. अर्थात ते स्वादिष्ट होतं. प्रत्येक उपहारगृहात आम्ही आमच्या पाण्याच्या बाटल्या भरून घेत होतो. युरोपात नळाचे पाणी पिण्यासाठी योग्य आहे असे आम्हांला सांगण्यात आले होते. त्यावर आम्ही डोळे मिटून विश्वास ठेवला होता. आम्हांला संपूर्ण प्रवासात पाण्यामुळं काही त्रास झाला नाही.
कुक्कु (अर्थात कोकिळा) घड्याळं हा एक प्रसिद्ध ब्रँड आहे. दर तासाला कोकिळा घड्याळाचा दरवाजा उघडते आणि बाहेर येऊन मंजुळ आवाजात गाते. इथल्या ह्या दुकानाबाहेर दर तासाला गाणाऱ्या कोकिळेची, त्यासोबत नृत्य करणाऱ्या जोडप्यांची सुंदर संरचना घड्याळासोबत करण्यात आली आहे. त्या नाचणाऱ्या जोडप्यांचं अनुकरण करत व्हिडीओ टिपणाऱ्या काही पर्यटकांच्या प्रयत्नांविषयी मी बोलणं टाळतोय.
ही घड्याळं यांत्रिक आणि क्वार्ट्झ ह्या दोन प्रकारात उपलब्ध असतात. यांत्रिक प्रकारातील घड्याळात सुद्धा दोन प्रकार असतात. पहिल्या प्रकारातील घड्याळांना दर दिवशी तर दुसऱ्या प्रकारातील घड्याळांना दार आठवड्याला चावी द्यावी लागते. क्वार्ट्झ प्रकारातील घड्याळं बॅटरीवर चालतात. दुकानातील विक्रेत्या मुलीनं आम्हां सर्वांना ह्या घड्याळांविषयी इत्यंभूत माहिती दिली. ही घड्याळं इथून जगभर कशी पाठविली जातात, त्यासाठी कोणती प्रक्रिया पूर्ण करावी लागते वगैरे वगैरे ! मला एकंदरीत यांत्रिकी गोष्टींविषयी फारसं आकर्षण नाही. कोकिळेला वसंत ऋतूच्या आगमनाची नांदी देण्यासाठी जे मानाचं स्थान मिळालं आहे ते ठीक, दार तासातासाला तिला त्रास का द्यावा हे माझं प्रामाणिक मत !
हे उपहारगृह, कोकिळा घड्याळ दुकान हे सर्व डोंगरांनी वेढलेल्या संकुलात आहेत. हा अत्यंत हिरवागार प्रदेश आहे. आज कडक ऊन पडलं होतं. तापमान तेवीस - पंचवीस अंश सेल्सिअस वगैरे झालं होतं. युरोपातील पाचवा दिवस असल्यानं किती हा प्रचंड उन्हाळा असं बोलण्याचा हक्क आम्हांला मिळाला होता, जो आम्ही बजावत होतो. हे अस्वल इतक्या उन्हात इथं काय करतंय हे त्याला विचारण्याचा मला मोह झाला होता.
आता आमची वाटचाल ऱ्हाईन धबधब्याच्या दिशेनं सुरु झाली. हा एक डोळ्याचं पारणं फेडणारा असा धबधबा असून त्याच्या भोवतालच्या परिसरात संपूर्ण कुटुंबासोबत दिवस आनंदानं दिवस व्यतित करता येऊ शकतो. ऱ्हाईन धबधब्याची काही नेत्रसुख देणारी छायाचित्रं !
ह्या शृंखलेत प्रथमच ब्लॉगपोस्ट मध्ये व्हिडीओ समाविष्ट करण्याचा माझा प्रयत्न ! हा सफल होऊन वाचकांना तो दर्शक ह्या रूपात आवडावा ही आशा !
रांगेत उभं राहून आम्ही धबधब्याच्या अगदी जवळ गेलो. खटकणारी गोष्ट म्हणजे आम्ही लाईफ जॅकेट्स परिधान केली नव्हती. त्या मागचं कारण काही मला उलगडलं नाही ! ही बाब वगळता धबधबा जवळून पाहणं हा नक्कीच एक आनंददायी अनुभव होता. पाण्याचे थंड तुषार अंगावर येत होते. एका क्षणी हा बोटीला थेट धबधब्यात घुसवतो की काय ही भिती प्राजक्ताला वाटली. धबधब्याच्या प्रचंड आवाजात तिनं हळूच मला ती बोलून दाखवली. अर्थात तिचं बोलणं ऐकू येणं काही शक्य नसलं तरी चेहऱ्यावरील भाव सर्व काही सांगून जात होते. जॅकने आपल्यासोबत ड्रोन आणला होता. ऱ्हाईन धबधब्याचा आणि भोवतालच्या परिसराचं त्यानं ड्रोनद्वारे टिपलेला व्हिडीओ अगदी अप्रतिम झाला आहे. त्यानं जरी तो व्हाट्सअँप द्वारे आमच्यासोबत शेयर केला असला तरी तो मी शेअर करणं उचित नाही.
प्रसन्न मनानं आम्ही आता स्वित्झर्लंडमधील झुरिच शहरात प्रवेश करत होतो. तापमान आता उबदार ह्या संज्ञेच्या आवाक्यापलीकडं गेलं असलं तरीही झुरिच शहराचं प्रथमदर्शन त्याच्या प्रेमात पाडणारं होतं.
आमचा आजचा मुक्काम prizeotel ह्या हॉटेलात होता. स्वित्झर्लंडमधील हॉटेलचे नियम कडक आहेत. खोली सोडण्याच्या वेळी (चेक आउट) हॉटेलचा कर्मचारीवर्ग प्रत्येक खोलीची तपासणी करतो. तुम्ही डोक्याला तेल लावून उशांना सुद्धा त्याचा प्रसाद दिला असेल, खोली झंडू बामाच्या सुगंधाने व्यापली असेल, अंघोळ करताना शॉवरचे पाणी बाथरूमच्या लादीवर येऊ दिलं असेल तर तुम्हांला तगडा दंड होऊ शकतो अशी काहीशी ताकीद आम्हांला देण्यात आली होती. त्यामुळं खोलीत प्रवेश करताना काही सहप्रवाशांचे चेहरे भयभीत झाले होते.
भारतीय उपहारगृहातून जेवण ह्या हॉटेलमध्ये आणण्यात आलं होतं. मोठ्या मेजावर विविध पदार्थ मांडून ठेवण्यात आले होते. नागपूरच्या पद्धतीने बनविण्यात आलेली वांग्याची रुचकर भाजी हे ह्या जेवणाचं खास वैशिष्ट्य ! हॉटेलच्या जवळच एक रेल्वेस्टेशन आणि नागरी वसाहतीचा परिसर होता. रात्रीच्या नऊ वाजताच्या उजेडात आम्ही ह्या निसर्गरम्य परिसरात फेरफटका मारून निद्राधीन झालो !
ऋणनिर्देश
श्री संदीप पाटील - सहलनोंदी
विकिपीडिया
सौ. प्राजक्ता पाटील - प्रूफ रिडींग, मराठी शब्द सूचना.
(क्रमशः )
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा