दुरावा - ११

 
सर्जीने बर्लिनमध्ये चांगलाच जम बसविला होता. त्याला बहुदा मोठ्या हुद्द्याची ऑफर आता लवकर मिळणार होती. कामाचं स्वरूप जसं आटपत यायला लागलं तसं सर्जीला आता इवाची अधिकाधिक आठवण होऊ लागली. आपण लवकरच स्थिरस्थावर व्हावं असं त्याला वाटू लागलं होतं. बर्लिन मधील आयुष्य वेगवान होतं. एकंदरीत आपल्या रशियात लोक आयुष्य शांतपणे घालवतात असेच सर्जीला वाटू लागलं होतं. इवासोबत मॉस्कोला घर घेऊन राहावं असाच त्याचा एव्हाना विचार होऊ लागला होता. पण इवाला सुद्धा मॉस्कोमध्ये योग्य नोकरी मिळायला हवी सर्जीच्या मनातील विचारचक्र सुरूच होते. अचानक फोनची बेल वाजली. फोनच्या दृश्य भागात दिसणारा आपल्या घरचा क्रमांक सर्जीनं तात्काळ ओळखला. फोनवर समोर आई एलेनाचा स्वर ऐकून सर्जी खूप उत्साहित झाला. आपल्या ह्या आठवड्यातील घडामोडीची सारी खबर त्याने एका दमात आईला ऐकवली. एलेना सुद्धा अगदी लक्ष देऊन आपल्या पुत्राच्या पराक्रमाच्या गाथा ऐकत होती. अचानक तिला मागून खोकल्याची छोटी उबळ ऐकायला आली. अपेक्षेप्रमाणे मागे विवियन होता. "खूप झालं बोलणं!" जणू काही नजरेनेच त्यांनी सुचवलं. त्यांची मुद्रा पाहत एलेनान मग बोलणं आटपत घ्यायचं ठरवलं. अचानक "एक मिनिटं" असा विवियनचा स्वर ऐकून एलेना काहीशी चकित झाली. बापलेकाचं फारसं फोनवरून बोलणं व्हायचं नाही. झालं तर महिन्यात कधी एकदा! ह्या पुरुषांना आपल्या भावना मनातच ठेवायला जमतं तरी कसं एलेनाच्या मनात नेहमीप्रमाणे विचार आला. बहुदा त्यांच्या मनात भावनाच येत नसतील असा कयास करीत तिनं फोन विवियनच्या हाती सोपवला. विवियनच्या डोक्यात बहुदा कोणता तरी विषय बराच वेळ घोळत असावा आणि म्हणुनच त्याने फोन मागून घेतला असावा हा एलेनाचा अंदाज बरोबर होता. 

पुढे अर्धा तास विवियन सर्जीशी बोलत होते. सर्जीने आपल्या पराक्रमाच्या ताज्या कथा विवियनला ऐकवल्या. त्या ऐकून झालेला आनंद आपल्या बोलण्यात दिसून न देता विवियन ह्यांनी मग पुढे तो कोणता निर्णय घेणार असा प्रश्न केला. "म्हणजे?" विवियनच्या प्रश्नाचा रोख न समजल्याने सर्जीने विचारलं. "हे प्रशिक्षण पूर्ण झालं की मी रशियात परत येतोय!" तो पुढे म्हणाला. "पण जर्मनी, इंग्लंडात खूप मोठ्या संधी असतीलच की!" विवियनने आपल्या मनातील विचार एकदाचा बाहेर काढला. आता मात्र सर्जी अगदी वैतागला. "मला परत येऊन इवाशी लग्न करायचंय!" आपल्या तोंडून निघालेल्या ह्या वाक्याने सर्जी बहुदा ते ऐकलेल्या विवियनपेक्षा जास्त आश्चर्यचकित झाला. विवियनचा हेतू साध्य झाला होता. त्याला ह्या मुद्द्यावर सर्जीशी बरेच दिवस बोलायचं होतं. पण योग्य संधी मिळत नव्हती. आज अशी अचानक संधी आलेली पाहून विवियन मनातल्या मनात खूष झाले. 
"ही इवा कोण? ग्रेगरीकडे भेटलेली तुझी मैत्रीण, तीच का?" विवियनने मुद्दामच खोचक प्रश्न केला. 
"हो तीच! आणि जी दुसऱ्या दिवशी आपल्या घरी आली होती तीच " आपल्या वडिलांचा स्वभाव पूर्णपणे माहित असलेला सर्जी म्हणाला.
 "हं!" विवियन ह्यांनी एक सुस्कारा टाकला. "तिचं करियर मला काही खास दिसलं नाही! साध्याच कंपनीत काम करत होती आपल्याला भेटली तेव्हा!" विवियन ह्यांनी आपल्या मनातलं बोलून दाखवलं. 
"मला तिच्या करियरशी काही देणं घेणं नाहीये! मला ती आवडते, मी तिच्याशी लग्न करणार!" सर्जी म्हणाला. 
"सर्जी, तू थोडी व्यावहारिक दृष्टीकोन ठेवावास असं मला वाटत! एखाद्या चांगल्या करियर करणाऱ्या मुलीशी तू लग्न केलंस तर ती आयुष्यभर तुला बौद्धिकदृष्ट्या अधिक चांगली साथ देऊ शकेल!" विवियनने आपलं घोडं पुढे दामटण चालूच ठेवलं. 
"हा माझा वैयक्तिक प्रश्न आहे आणि त्यात तुम्ही दखल देऊ नयेत असं मला वाटतं!" संयम संपलेल्या सर्जीने शेवटचा घाव घातला. 
"ठीक आहे!" असं म्हणत विवियनने फोन ठेवला. 

सर्जीचा मूड ह्या फोन कॉलने पुरता बिघडला होता. इतक्यात पुन्हा फोनची रिंग वाजली. समोर इवा होती. सर्जीला तिचा फोन ह्या क्षणी आला नसता तर बरं झालं असतं असंच वाटून गेलं. इवासुद्धा उदास मूडमध्ये होती. आंद्रेईचा संभ्रम तिच्या मनात दाटून राहिला होता. बोलणं चालू होऊन पाच मिनिटं झाली तरी दोघंही असंच काही आजूबाजूचं बोलत राहिली होती. नभांनी ओथंबून आलेल्या आकाशाला आपल्या भावनांचा पाऊस ओतून मन मोकळं करायची इच्छा तर दोघांचीही होती. पण योग्य संधी मिळत नव्हती आणि पुढाकार घेऊन बोलणं सुरु करणं एकालाही जमत नव्हत. सर्जी आपल्या वडिलांशी झालेलं बोलणं विसरून पूर्णपणे भानावर यायचा प्रयत्न करत होता आणि तोवर वेळ काढायचा म्हणून आपल्या प्रशिक्षणाविषयी बोलत होता. "ह्याला आपल्या प्रशिक्षणाशिवाय काही दिसतच नाही" इवाच्या मनात विचार आला. 
"बाकी तुझी नोकरी कशी चालू आहे, पुढे बढतीच्या वगैरे संधी आहेत की नाही?" सर्जीने विचारलं. खरतरं तो आपल्या डोक्यातील विवियनचं बोलणं काढून टाकायचा प्रयत्न करीत होता. 
"नाही, मला कोणी प्रशिक्षणासाठी युरोपात पाठवणार नाहीये!" इवाने काहीशा त्राग्याने उत्तर दिलं. 
का कोणास ठाऊक सर्जीचा संयम अचानक संपला. 
"तू असं का बोलतेस इवा, मला इथे तुझ्यापासून दूर राहायला काही बरं वाटतंय अशातली गोष्ट नाहीये. मी इतका कष्ट करून राहतोय आणि तुझ्या तोंडून माझ्या कौतुकाचा एकही शब्द नाहीयं!" तो म्हणाला. 
त्याच्या ह्या वाक्याने मात्र इवाला अगदी वाईट वाटलं. ह्या सर्जीच्या आकाशाकडे झेप घेणाऱ्या कारकीर्दीचा तिला अपार अभिमान होता. पण सर्व भावना अशा लांबून बोलून दाखवणं तिला काही जमत नव्हतं. पण सर्जीने ही गोष्ट समजून घ्यायला हवी होती इतकीच तिची माफक अपेक्षा होती. बहुतेक वेळा तिलाच सर्जीला फोन करायला लागायचा. पण त्याही गोष्टीचा तिने कधी उल्लेख केला नव्हता. आपल्या सर्जीला ती जिवापार सांभाळत होती. पण त्याच्याच तोंडून असे शब्द ऐकल्यावर मात्र ती पूर्णपणे संतापली. 
"हो ना मी पडली अनाडी! मला तुझ्यासारख्या आणि तुझ्या वडिलांप्रमाणे करियरचं महत्त्व थोडंच माहित आहे!" इतकं बोलत तिने संतापाने फोन आदळून ठेवला. 

सर्जीला आपली चूक कळून चुकली होती. पण आजचा दिवसच खराब होता. तिला उद्या फोन करून तिची नक्की समजूत काढायची असा त्याने पक्का निर्धार केला. 

(क्रमशः)



बऱ्याच दिवसांनी ही कथा पुन्हा सुरु करत असल्याने आधीच्या भागाच्या लिंक्स!

भाग १०
http://patil2011.blogspot.in/2014/10/blog-post_19.html

भाग ९
http://patil2011.blogspot.in/2014/10/blog-post_16.html

भाग ८
http://patil2011.blogspot.in/2014/10/blog-post_12.html


भाग ७
http://patil2011.blogspot.in/2014/10/blog-post_10.html

भाग ६
http://patil2011.blogspot.in/2014/10/blog-post_6.html

भाग ५
http://patil2011.blogspot.in/2014/10/blog-post_5.html

भाग ४
http://nes1988.blogspot.in/2014/09/blog-post_30.html

भाग ३
http://nes1988.blogspot.in/2014/09/blog-post_28.html

भाग २
http://nes1988.blogspot.in/2014/09/blog-post_11.html

भाग १
http://nes1988.blogspot.in/2014/09/blog-post_10.html