गावाला तातडीने पोहोचताना इवाची तशी धावपळच झाली. ऑफिसातून रजा टाकून मग ती काहीशा अपराधीपणानेच गावाला पोहोचली. आंद्रेईच्या आईनेच तिचं दरवाज्यात स्वागत केलं. इवाला काहीसं आश्चर्य वाटलं आणि थोडाशी निराशाही वाटली. ह्या क्षणाला तिला तिच्या आईशी फक्त एकटीनेच बोलायचं होतं. पण आता काही इलाज नव्हता. आई बिछान्यात बसली होती, उशीला टेकून. समोर स्टूलवर आंद्रेईच्या आईने करून ठेवलेल्या गरम दुधाचा ग्लास होता. इवाला बघताच आईचे डोळे एकदम आनंदाने चमकले. इवा धावतच आईच्या कुशीत शिरली. आतापर्यंत रोखून ठेवलेल्या अश्रूंना तिने मोकळी वाट करून दिली. ह्या क्षणी मायलेकींना एकांतात हितगुज करून द्यावे इतकी समज आंद्रेईच्या आई, मरीनाला होती. त्यामुळे काहीतरी निमित्त काढून ती किचनमध्ये गेली.
इवा आणि आई बराच वेळ बोलत राहिल्या. आईची तब्येत इतकी अचानक कशी खालावली ह्याचेच इवाला राहून राहून आश्चर्य वाटत होते. "आमचं आता वय झालं, इवा! एकदा का तुला लग्न झालेली बघितली की कायमचे डोळे मिटायला मी मोकळी!" आई अचानक अशी भावनाविवश झालेली पाहून इवा दचकली. "अरे वा, मग नातवंडांचे कोडकौतुक कोण करणार?" आता दुःखातून आईला बाहेर काढावं ह्या हेतूने इवाने तिच्या आवडत्या विषयाकडे बोलण्याचा ओघ वळवायचा प्रयत्न केला. तिची ही मात्रा अचूक लागू पडली. आई आता खूप मोकळेपणाने बोलू लागली. "आंद्रेई आणि त्याच्या आईवडिलांनी जी मदत केली त्याचे ऋण कसे फेडावे हेच मला समजत नाही" आई म्हणाली. "विशेषकरून मी त्यांना गेल्या आठवड्यातच सांगितलं की इवाच्या मनात दुसरा कोणी तरी आहे. इतकं माहित असून सुद्धा त्यांनी खुल्या दिलाने इतकी मदत केली ही फार मोठी बाब आहे!" आईच्या ह्या बोलण्याने इवा अगदी हादरलीच. एकतर आधी हिनं आपल्याला न विचारता लग्नाचा प्रस्ताव त्यांच्याकडे टाकला आणि आता लगेचच हे सुद्धा त्यांना सांगून टाकलं. इवाच्या मनात विचारांचं वादळ सुरु झालं.
एव्हाना बराच वेळ झाला होता. मायलेकींच्या बोलण्याचा आवाज जसा मोठा झाला तसं आता आपण आत जायला हरकत नाही असं समजून मरीना आत आली. तिने दुपारच्या जेवणाची तयारी आटोपली होती. ईवा आणि आंद्रेई ह्या दोघांचे वडील शेतावर गेले होते, आंद्रेईच्या कामात मदत करायला. मदत करण्यापेक्षा मोकळ्या हवेत वेळ घालविण्याचाच त्यांचा जास्त इरादा होता असे इवाला वाटून गेले.
"इवा चल आपण तिघीजणी जेवायला बसुयात!" मरीना म्हणाली. इवाच्या पोटात तसेही कावळे ओरडतच होते. ती तात्काळ फ्रेश होऊन डायनिंग टेबलवर जेवायला आली. मरिनाने जेवण तर सुग्रासच बनवलंच होतं आणि अगदी आकर्षकरित्या टेबलवर मांडून सुद्धा ठेवलं होतं. आई आणि मरीनाच्या गप्पा अगदी मजेत चालल्या होत्या. इवाने झटपट जेवण आटोपलं आणि ती आपल्या खोलीत जाऊन पहुडली.
इवाचे विचारचक्र सुरु झाले होते. ती आणि आंद्रेई ह्या दोघांच्या कुटुंबियांचे चांगलंच जुळलं होतं. दोघांचे वडील एकत्र भटकायला बाहेर पडत होते. मरिनाने तर इवाच्या आईची तिच्या आजारपणात अगदी सुरेख काळजी घेतली होती. आंद्रेई दिसायला बाहेरून राकट असला तरी पहिल्या भेटीत वाटला तितका वागण्याच्या बाबतीत पाषाणहृदयी नव्हता. आणि फारसा शिकलेला नसला तरी आपल्या उद्योगात मात्र पूर्णपणे स्थिरावलेला होता. "आपलं एक हे सर्जीवरचं प्रेमप्रकरण नसतं तर ह्याचा मी खरोखर स्वीकार करायला सुद्धा तयार झाले असते." इवाच्या मनात हा विचार जसा आला तशी ती दचकलीच. पहिल्यांदाच तिने सर्जीशिवाय दुसऱ्या कोणाचा जीवनसाथी म्हणून क्षणभर का होईना विचार केला होता. अपराधीपणाने तिचं मन जड झालं आणि त्यातून बाहेर पडण्यासाठी म्हणून ती खोलीबाहेर निघाली. दरवाजा उघडणार तितक्यात तिला मरीना आणि आईचं हळुवार आवाजातील बोलणं ऐकू आलं. "पोरानं, खूपच मनाला लावून घेतलं. इवा त्याला खूप आवडली होती. अगदी आपल्या घरच्यासारखी आहेत ही मंडळी! मोठ्या उत्साहाने तो मला म्हणाला होता. " मरीना आईजवळ आपलं मन हलकं करीत होती. आजच्या दिवसातील इतके धक्के सहन करण्याची इवात ताकद उरली नव्हती. ती तशीच पुन्हा बिछान्यात येऊन पडली. तिला अचानक त्या हिल स्टेशनवरील वोल्गा आणि विक्टरची आठवण झाली. त्यांचं कसं अगदी म्हातारपणापर्यंत प्रेम टिकून राहिलं होतं. असंच आपल्याबाबतीत सुद्धा व्हायला पाहिजे. आपल्या म्हणजे नक्की कोणाच्या इवा - सर्जीच्या कि इवा - आंद्रेईच्या? तिच्या मनात हा प्रश्न येताच ती खूप दचकली. हे आंद्रेई प्रकरण जरी तिच्या आईने आपल्या अकलेनुसार मिटवून टाकलं असलं तरी आपल्या मनात मात्र ते आपल्या कल्पनेच्या पलीकडे शिरकाव करून राहिलं आहे ह्याची तिला जाणीव झाली. एक केवळ प्रेम हा निकष लावला असता तर आंद्रेई सर्जीशी तुलनाच करू शकला नसता. पण जीवनसाथी म्हणून ह्या क्षणाला तो इवाच्या मनात सर्जीला तोलामोलाची टक्कर देत होता. आणि हिलस्टेशनच्या म्हाताऱ्या जोडप्याच्या रुपात आपल्याबरोबर आंद्रेईच असल्याचा भास तिला एक क्षणभर झाला. ही एक मोठी बिकट स्थिती होऊन राहिली होती आणि ती सोडवायची होती फक्त तिलाच! तिचा सखा सर्जी आपल्याच उज्ज्वल भवितव्याला मूर्त रूप देण्यात पूर्णपणे गुंतला होता.
(क्रमशः)
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा