वारसदार - भाग ४

 
नीलाने सुधीररावांच्या फोनची बातमी आपल्या आईवडिलांच्या कानावर घातली तेव्हा त्यांचा प्रतिसाद फारसा उत्साहवर्धक नव्हता. राजकारणापासून आणि विशेष करून राजकारणी लोकांपासून आपल्या लेकीने दूरच राहावं अशी सर्वसामान्य माणसांसारखी त्यांचीही अपेक्षा होती. त्यात नीला ही अभियांत्रिकी शिक्षण घेत होती. पुढील वर्ष महत्वाचं होतं. त्यामुळे हे नसतं शुक्लकाष्ठ आपल्या मागे नीलाने मागे लावून घेऊ नये अशीच तिच्या आईवडिलांची इच्छा होती. पण सुधीरराव हे सुशांतचे वडील ही गोष्ट त्या दोघांच्याही लक्षात होती. आपल्या मुलीच्या मनात ह्या मुलाविषयी नक्की काय भावना आहेत ह्याचा त्यांना पूर्ण ठावठिकाणा नव्हता आणि त्यामुळे पूर्णपणे नकार देण्याऐवजी सुधीररावांच्या सोशल मीडियावरील प्रचाराची जबाबदारी घ्यायची सूचना त्यांनी नीलाला केली. 

नीलाला सुद्धा त्यांचं म्हणणं पटलं. सुधीररावांनी एकदा ह्या प्रस्तावाला होकार दिल्यावर मात्र नीलाने मागं वळून पाहिलं नाही. सोशल मीडियाच्या सर्व माध्यमांवर रावांच्या प्रचाराचा जोरदार धुरळा तिने उडवून दिला. आपल्या कल्पनाशक्तीला पूर्णपणे मोकळं सोडत तिने रावांच्या आजवरच्या कामगिरीची योग्य माहिती ह्या माध्यमांतर्फे युवा मतदारांसमोर येईल ह्याची खात्री केली. सत्ताधारी पक्षात आता खळबळ माजली होती. रावांसमोर उभा केलेला तरुण डॉक्टरचा डाव फारसा यशस्वी न ठरण्याची स्पष्ट चिन्हे दिसू लागली होती. विविध बातमी वाहिन्यांनी घेतलेल्या प्राथमिक अहवालानुसार रावांची घोडदौड जोमात चालू होती. 

निवडणुकीचे वातावरण तापत चाललं होतं. सहाव्या सत्राचे सबमिशन आटपून कॉलेजात आता अभ्यासाची सुट्टी चालू झाली होती. नीलाने सुद्धा ह्या जोमदार तयारीनंतर अभ्यासाकडे लक्ष वळविले होते. पण काही विषयात मात्र तिचं घोडं अडून पडलं होतं. काही लेक्चर्स बंग झाली होती आणि त्यातच तो महत्वाचा भाग शिकविला गेला होता. आता कोणाकडून हा भाग समजवून घ्यायचा असा प्रश्न तिला पडला होता. म्हटलं तर तिच्या बैचैनीला अजून एक कारण होतं. सुशांत अगदी सहजरित्या पूर्णपणे अभ्यासात रंगून गेला होता. एक साधा फोन करण्याचे सौजन्य सुद्धा त्याने दाखवलं नव्हतं. उगाचच आपण मनोरे रचत होतो असे तिला राहून राहून वाटत होते. पण सध्या आपल्या अडलेल्या शंका निस्तरणे भाग होते. अशा विचारचक्रात असतानाच तिने कॉलेजात जायचं ठरवलं. वर्गातलं कोणी भेटलं तर बऱ्याच शंका सहज दूर होतील असा तिचा अंदाज होता. नेमकं तिचं मोबाईलचा इंटरनेट पॅक आज सकाळी संपला होता नाहीतर whatsapp तिला कॉलेजात कोण येणार का असा प्रश्न ग्रुपवर टाकता आला असता. 
कॉलेजात गेल्यावर मात्र तिची निराशाच झाली. सगळीकडे अगदी सामसूम होती. पहिल्या आणि दुसऱ्या वर्गातील काही मुलं लायब्ररीमध्ये चर्चेला बसली होती तितकंच! पण तिच्या वर्गातील कोणी दृष्टीला पडलं नव्हतं. आणि अचानक तिची नजर विकीवर पडली. विकी तोच तो ज्याने रावांच्या भाषणात भ्रष्टाचाराचा प्रश्न उगाचच विचारून खोडा घालण्याचा प्रयत्न केला होता. विकी एकटा नव्हता तर त्याच्या सोबत त्याचा टवाळ कंपू सुद्धा होता. "A.T.K.T. कमी करायचा जोरदार प्रयत्न चालू आहे वाटतं!" नीला मनातल्या मनात स्वतःशीच पुटपुटली. तिला पाहताच विकीच्या नजरेत मात्र अगदी चमक भरली. नीलाच्या तडफदार उत्तराने त्याचा भर सभागृहात पाणउतारा झाला होता. खरतर असा प्रश्न विचारून गडबड करण्याचा त्याचा पिंड नव्हता. म्हणजे त्याचा पिंड मुळचा बदमाशगिरीचाच पण व्याख्यानात प्रश्न विचारणे वगैरे प्रकार त्याला झेपण्यासारखे नव्हते. पण त्याने हा प्रश्न विचारला तो त्याला कोणीतरी सांगितलं म्हणून! हा कोणीतरी होता सत्ताधारी पक्षाचा ओमकार शर्मा ! रावांना उगाचच कॉलेजात भाव मिळतोय हे शर्माला रुचलं नव्हतं आणि म्हणून त्याने विकीला हाताशी धरलं होतं. पण नीलाने हा डाव हाणून पाडला होता आणि उलट त्यामुळे रावांना अधिकच प्रसिद्धी मिळाली होती. 
विकीचा उपयोग करून झाल्यावर आता शर्मा त्याला फारसा भाव देतही नव्हता. पण विकीच्या मनात मात्र खुन्नस भरून आली होती. सर्वांसमोर आपला असा अपमान करणाऱ्या नीलाविषयी त्याच्या मनात सूडभावना निर्माण झाली होती. तिचा बदला घेण्याच्या योग्य संधीची तो वाट पाहत होता. परीक्षेनंतर ही संधी चालून येईल ह्याची त्याला खात्री होतीच पण आज नीलाला एकटीच पाहताच त्याची द्रुष्ट मती अतिवेगाने काम करू लागली. "आज पाखरू कसं एकटं फिरकलं बरं!" नीलाला ऐकू जाईल इतक्या जोरात तो म्हणाला. त्याचे हे उदगार ऐकून नीला दचकलीच. आपल्या कॉलेजात अशी कोणाची हिंमत होईल अशी तिची अपेक्षा नव्हती. आता लवकर इथून काढता पाय घेतलेला बरा असा विचार करून तिने पुस्तके आवरली. ती उठून बाहेर पडायला निघणार तितक्यात विकी आणि कंपू तिच्या बाहेर जाण्याची वाट अडवून उभा होता. नीलाने लायब्रेरियनच्या सीटकडे नजर टाकली. ते ही बहुदा आपली सीट सोडून आतल्या कक्षात पुस्तके शोधण्यासाठी वगैरे गेले असावेत. नीलाच्या हृदयाचा ठोका चुकला. लायब्ररीला बाहेर जाण्यासाठी दुसरा मार्ग नव्हता. "आज कशी बरी सापडली!" विकी म्हणाला. "हॅलो !" अचानक नीलाने त्यांच्या दिशेने पाहून हात उंचावला. सगळेजण एकदम चाट पडले. पोरगी वाघीण आहे हे ते जाणून होते पण इतक्या हिंमतीची त्यांनी अपेक्षा केली नव्हती. क्षणभर ते शांत होते इतक्यात त्यांना धक्का देत सुशांत लायब्ररीत शिरता झाला. सर्व टवाळ कंपूत निराशेची लहर पसरून गेली. 
पुढील तासभर सुशांतने नीलाच्या बऱ्याचशा शंका सोडवून दिल्या. विकी आणि कंपू कंटाळून निघून गेला. नीलाने काय झालं ते सुशांतला सांगण्याचं टाळलं. 
विकी आपल्या बाईकवरून घरी परतताना आपल्या नेहमीच्या बारवर नेहमीप्रमाणे काही वेळासाठी थांबला. हल्ली पेग घ्यायला वेळ नसला तरी मालकाशी गप्पा मारणे हा त्याचा आवडता छंद होता. काऊटर वर गप्पा मारता मारता अचानक त्याच्या पाठीवर जोरदार थाप पडली. काहीसं वैतागून त्याने मागे वळून पाहिलं तर ओमकार होता. 
ओमकारच्या जबरदस्तीपुढे विकीचे काही चाललं नाही आणि त्याला आतमध्ये जावंच लागलं. 
"पोरीने जीव कंठाशी आणलाय!" पहिल्या पेगचा अंमल ओमकारवर चढू लागला होता.
विकिची ट्यूब काही लगेच पेटली नाही. पण पुढील काही मिनिटातच त्याला ओमकार नीलाच्या सोशल मीडियावरील प्रचाराविषयी बोलतोय हे कळून चुकलं. 
"हं!! आज कॉलेजात तिला ऐकवायची आयती संधी मिळाली होती! पण नेमका एक पोरगा मध्ये कलमडला!" विकीने आपली कहाणी सुनावली. 

"कोण होतं रे कार्ट!" ओमकार रागाने म्हणाला. "सुशांत ! कॉलेजातला स्कॉलर आहे तो!" 

"त्याची आणि नीलाची खास मैत्री आहे का!" ओमकारचं विचारचक्र काहीसं सुरु व्हायच्या मार्गावर होतं. 

"तसं अजून काही खास दिसत नाही! एक दोनदा एकत्र फिरताना दिसले इतकंच!" विकी म्हणाला. 

"राजकारण्याच पोरगं असून इतका अभ्यास करतं!" विकीसोबत आलेला डिसोजा काहीशा रागानेच म्हणाला. 

ओमकारचे डोळे चकाकले "राजकारण्याचं म्हणजे?" 
"म्हणजे रावांचा!" फुकटची दारू चढायला डिसोजाला तसा वेळच लागायचा. 

इतके दिवस विकीने आपल्याला ही गोष्ट सांगितली नाही ह्याचा ओमकारला आलेला भयंकर संताप त्याने दाबून धरला. 

बऱ्याच दिवसांनी नीलाला चांगली झोप लागली होती. सुशांतने बऱ्याच शंकाचे निरसन केल्यानं काल तिचा बराच अभ्यास झाला होता आणि त्यामुळे झोपही चांगली लागली होती. त्या खुशीतच सकाळी उठून ती डायनिंग रूम मध्ये आईच्या हातचा सकाळचा चहा घ्यायला आली. आई बाबा दोघे अगदी गंभीर होऊन बसले होते. 
"काय झालं बाबा? " आपला मोबाईलकडे गंभीरपणे पाहत बसलेल्या बाबांना तिने विचारलं. 

बाबांनी आपला मोबाईल तिच्या हाती दिला. बाबांच्या एका जिवलग मित्राने त्यांना whatsapp वरचा मेसेज फोरवर्ड केला होता. 

"रावांच्या प्रचारात भावी सुनेचा मोठा हातभार!" अशा शीर्षकाखाली आलेला तो मेसेज होता. नीलाला क्षणभर आपल्या पायाखालील जमीन दुभंगत असल्याचा भास झाला !!

(क्रमशः)